Mijn onderzoek is begonnen :)

Wooww... mijn eerste reisverslag is 531x bekeken! Dat schept natuurlijk wel hoge verwachtingen van een eventueel tweede verslag, haha!

Op 2 mei om 9.30u mocht ik me melden bij mijn begeleider hier om kennis te maken en om mijn werkomgeving oor de komende drie maanden te bekijken. Door de jetlag was ik om 5u wakker dus genoeg tijd om de zenuwen langzaam in mijn buik te voelen groeien. Gelukkig voelde ik me al snel op mijn gemak en bleken de zenuwen helemaal niet nodig! Mijn begeleider hier is een charismatische man die vertelde dat hij veel zelfstandigheid van mij verwachtte. Oftewel, ik mag alles zelf doen en als ik het niet meer weet mag ik het zelf proberen op te lossen. Mocht ik dit niet voor elkaar krijgen, dan kan ik bij hem aankloppen en gaat hij er alles aan doen om me te helpen. Oftewel, er wordt mij een eigen onderzoek toevertrouwd, gaaf!

Nadat we even wat theoretische dingen hadden besproken, kreeg ik een rondleiding over het equine orthopedisch research centre. Een deel was helaas een tijdje geleden gesloten door een Salmonella infectie, maar ze hoopten dat deze de komende weken weer heropend kon worden. Hierna werd ik gekoppeld aan Brad, een PhD student die bekend was met het computerprogramma waar ik CT scans mee ga analayseren. Nadat hij me wat standaarddingen had uitgelegd, kon ik eigenlijk de hele week al aan de slag. Het was de bedoeling dat ik eerst een soort vooronderzoek ging doen en we aan de hand hiervan de verwachtingen van het échte onderzoek uit konden spreken. Op het moment dat ik hiermee klaar zou zijn, zouden we de met zijn drieën de eerste gedachten hierover bespreken.

Naast dat ik veel achter de computer zit in een kantoor waar iedereen het te druk heeft om een gesprek aan te gaan, mag ik mee doen met diverse besprekingen! Maandag, dinsdag en woensdag beginnen we om 7.30u met het bespreken van wetenschappelijke artikelen die door hen gepubliceerd zijn of mogelijk van toepassing kunnen zijn op onderzoeken die op het moment lopen. Voorbeelden zijn artikelen over peesblessures, het ontbreken van een halswervel of de manier van hechten bij koliek bij paarden. Interessant is hoe kritisch ze zijn en hoe ze aan de hand van deze kritiek proberen het niveau naar een hoger level te tillen!

Mijn werkdagen eindigen rond 17-17.30u dus maak regelmatig 9,5-10u, zonder pauze, wat in de eerste week behoorlijk zwaar was met een jetlag waardoor mijn ogen om 16u gewoon dichtvielen, haha. Ik snap niet hoe de anderen het zolang zonder pauze volhouden dus ik probeer mijn appel (die toch al te veel geluid maakt om in zo'n stille ruimte te eten) lekker buiten op te eten en hiermee meteen mijn benen te strekken. Waar mogelijk probeert mijn begeleider me van de computer weg te slepen en mocht ik onder andere leren CT scans maken, meekijken bij een MRI, meekijken bij diverse handelingen bij de onderzoekspaarden etc.. Hij heeft me ook al gezegd dat ik als hij naar zijn klant in de Rockey Mountain ging met zijn vrouw (ook paardendierenarts op orthopedisch vlak) zeker mee mocht!

Zo vloog de eerste week eigenlijk om en was het vrijdag. De dag dat mijn huisgenoot Rebecca jarig was en ik en mijn andere huisgenoot ervoor hadden gezorgd dat het donderdagavond al helemaal versierd was. Rebecca en ik gingen vrijdagavond op stap, mijn huisgenoot Jack kon helaas niet mee omdat hij 19 is en je hier 21 moet zijn om te mogen stappen. Was een erg leuke avond! Mijn huisgenoot was op een gegeven moment zo dronken dat ze in de tijd dat ik even naar de wc ging en zij drankjes zou halen, van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Na 15x gebeld te hebben, belde ze eindelijk terug dat ze thuis was, gelukkig! Trouwens wel opvallend dat hier het stapleven om 21-22u begint en dat overal de muziek stopt rond 1.30-2u, waarom hebben we dat in Nederland niet?

Toen ik de volgende ochtend wakker werd door gebonk op onze gezamenlijke deur, hoorde ik Rebecca al naar de deur lopen. Het bleef echter verdacht lang stil voordat ze die deur opende. Ik kwam er al snel achter waarom... in de eerste week dat ik in Amerika was, stond er al een politieagent in huis! Wat bleek nu, Rebecca was niet alleen in haar dronken bui mij kwijt geraakt maar ook haar creditcard. Hierdoor had ze op het moment dat de taxi haar voor de deur had gereden en erachter kwam dat ze het niet kon betalen, besloten keihard naar binnen te rennen. Maar wat bleek nu, ze had al haar pasjes in de taxi laten liggen, waardoor ze dus heel makkelijk traceerbaar was, de slimmerd! Dus daar stond een politieagent bij ons in de kamer.

Nadat ik het verhaal van mijn kamer had aangehoord, besloot ik me snel aan te kleden en maar eens te kijken wat er aan de hand was. Want ja, ik blijf een ramptoerist, haha. Maar tot mijn grote verbazing was de politie agent superaardig en terwijl Rebecca de gegevens van haar creditcard zocht om de taxi alsnog te gaan betalen, kon ik mooi wat vragen stellen over de tornadowaarschuwing die voor die dag was afgegeven. Hij vertelde me dat ik gewoon naar het trappenhuis moest lopen omdat we hier geen schuilkelders hadden en dat er een kleine kans was dat de tornado ook daadwerkelijk door onze straat zou komen. Verder nog best een leuk gesprek gehad, waarna de politieagent besloot ons zijn kaartje te geven voor het geval we ooit gevaar zouden lopen. We konden hem altijd bellen haha! Ik denk dat Rebecca het wel getroffen had met zo'n agent in plaats van een boze agent. De rest van het weekend verliep eigenlijk rustig, zondag zijn we gaan bowlen en naar de film De Junglebook geweest omdat het weer te slecht was om buiten te zijn en ik toch graag iets van de omgeving wilde zien.

De volgende week was aardig rustig, ik raak wat meer in mijn ritme hier en de jetlag verdwijnt langzaam. Weet de supermarkt te vinden, de sportschool en heb mijn eerste rondje gevonden om hard te lopen.. nouja ik moet nog wel het één en ander aanpassen. Ik had namelijk zo'n 3 kilometer gelopen en zag toen één groot grasveld waar het verdacht rustig was. Ik had mijn muziek op en was eigenlijk gewoon aan het genieten van het zonnetje die eindelijk scheen, tot ik opeens verdacht veel hollen zag met een mooi gemaaid stuk veld eromheen. Op het moment dat ik besefte dat ik niet op een gewoon grasveld, maar op een golfbaan liep, keek ik eens goed om me heen. En ja hoor, een golfkar met een paar oude mannen was blijkbaar al naar me aan het schreeuwen en lachte me keihard uit toen ik ze eindelijk hoorden. Gelukkig konden ze me vertellen waar ik wel naartoe moest rennen om weer op een normaal pad uit te komen, maar beschamend was het wel, haha!

Vrijdag had ik mijn eerste presentatie van mijn vooronderzoek. Ik had tot kort van tevoren geen toegang tot controlepaarden, waardoor ik ervoor gekozen heb om maar 2 controlepaarden te gebruiken, wel het linker en rechter voorbeen, waardoor we in principe 4 CT scans ter controle hadden en 6 met breuken. Met deze bespreking kwamen we er vooral achter dat er een verschil in densiteit in de CT scan, waardoor we deze dus moeten normaliseren om echt iets over het verschil te kunnen zeggen. (Misschien warrig, maar er zit dus verschil in de apparatuur) Dit is alleen iets moeilijker dan we hadden gedacht, maar ik mag hier komende week mee bezig en binnen die week gaan we het dan weer bespreken. Hoe ik dit met het programma moet gaan doen, nog geen idee, maar dat lost zich vast nog op!

Zaterdag was het dan zover, ik ging op mijn eerste hike! De hele week had ik al gezocht naar een hike omdat het lekker weer zou worden en ik graag iets van de omgeving zie maar alles helaas wel 1uur rijden is. Nu ging ik met een groep van 11 internationale studenten en een begeleider naar de Pawnee Buttes. Het was ijskoud! Geen zon waar ik op gehoopt had en met 5 lagen waarvan 3 dikke truien, had ik het nogsteeds koud! Maar was wel erg gezellig om met mensen uit verschillende landen te praten; italië, spanje, brazilie en Indonesië en om natuurlijk eindelijk iets van de natuur te zien! Bijzonder om de stilte te ervaren en alleen je voetstappen en de vogels te horen. Er waren geen enkele andere mensen in de omgeving! Vervolgens zijn we nog doorgereden naar een drie-staten-punt, waarbij je in drie staten op één plek kon staan. Iedereen was geïnteresseerd in die steen en wilde op die plek staan, maar ik was afgeleid door de kuddes koeien die er liepen. Wat een ruimte hadden ze!

Na de lange hike, kwam ik thuis en woonden we opeens met 4 in plaats van 3. Een jongen van 20 woont vanaf nu dus in de vierde kamer! Hij was druk bezig met verhuizen, dus geen idee of hij leuk is! Maar met de andere twee huisgenoten besloten we gisteren naar één of ander feest te gaan waarbij een band in een huis zou optreden. Een vriendinnetje van Rebecca stond op de lijst en ging dus ook mee. Het leuke was ook dat de jongen mee kon, omdat het geen 21 was. Voor de tijd een drankje gedaan in een kroeg een straat verderop en hier kwamen ook twee vrienden van Rebecca die ons naar dat feest zouden rijden. Toen ik daar één stap binnen zette had ik al door wat van feestje het was. Met reggae muziek, een ontzettende wietlucht en mensen die niet meer helder uit hun ogen konden kijken, besloot ik dat ik af en toe naar buiten moest om ook nog frisse lucht in te ademen. Na twee uur in die ruimte rond te hebben gelopen en maar wat reggae moves erin te hebben gegooid, hadden we het wel weer gezien. Het is toch een andere wereld tussen allemaal blowende wereld terwijl je zelf op het gebied van drugs nuchter bent, haha.

Vandaag een wat normalere dag, lekker wat sporten, misschien even naar de kingsoopers om boodschappen te doen en aan mijn onderzoek werken en dan morgen weer met een fris gezicht om 7.30u beginnen!